1. Umieść jeden z kciuków na wysokości nosa, w odległości ok. 15 cm. od twarzy. Następnie swój drugi kciuk umieść w odległości ok. 30 cm.
2. Spójrz na drugi, dalszy kciuk. Powinieneś zobaczyć 2 obrazy pierwszego kciuka tak, że dalszy kciuk będzie widoczny między tymi rozdwojonymi obrazami bliższego kciuka.
3. Utrzymuj wzrok na dalszym kciuku i jednocześnie zacznij go odsuwać od siebie. Cały czas bądź świadomy 2 obrazów bliższego kciuka, ale utrzymuj skupienie na poruszającym się kciuku. Po odsunięciu dalszego kciuka na odległość ramienia, wykonaj ruch powrotny do bliższego kciuka. Powtórz punk 3 kilka razy
4. Podczas tego ćwiczenia powinieneś zawsze widzieć 2 obrazy bliższego kciuka. Jeżeli zobaczysz tylko jeden obraz oznacza to, że jedno oko "nie widzi". Należy wtedy cofnąć odrobinę dalszy kciuk, aby ponownie zobaczyć 2 obrazy bliższego kciuka.
5. Całe ćwiczenie można również wykonać poruszając bliższym kciukiem, a trzymając dalszy kciuk w maksymalnej odległości i wpatrując się w bliższy, poruszający się kciuk. W tej odmianie powinieneś widzieć 2 obrazy dalszego kciuka.
6. Skup wzrok na dalszym kciuku i kiedy zobaczysz już 2 obrazy bliższego kciuka, przesuń dalszy kciuk poziomo np. w lewo, cały czas skupiając wzrok na poruszającym się dalszym kciuku. Umieść go w takiej pozycji, żebyś przez lewy obraz bliższego kciuka widział dalszy kciuk (który będzie w tej samej linii).
7. Przy założeniu że przesunąłeś dalszy kciuk w lewo, lewe oko widzi dalszy kciuk, a prawe oko lewy obraz bliższego kciuka. Przesuń swój dalszy kciuk w kierunku bliższego kciuka na ok. połowę odległości, utrzymując je w jednej linii. Robiąc to czasami możesz zauważyć, że dalszy kciuk zrobi się podwójny co oznacza, że zbieżność oczu zanikła i jedno z twoich oczu straciło synchronizację. Cofnij się wtedy trochę, aby znowu widzieć pojedynczy dalszy kciuk. Powtórz kilkakrotnie ruch dalszego kciuka w kierunku bliższego i na odwrót.
8. Wykonaj ćwiczenie z pkt. 6 i 7, ale tym razem przesuwając dalszy kciuk w drugą stronę, czyli w prawo.

1. Przymocuj końce sznurków np. do krzesła, a drugi ich koniec połącz w jednym miejscu koralikiem tak, aby łatwo można było łatwo ten punkt zbieżności sznurków przesunąć.
2. Teraz spróbuj wykonać zbieżność wzroku na 2 ostatnich ,odległych koralikach. Najłatwiej jest to osiągnąć poprzez patrzenie na łączący sznurek koralik z przodu. Powinieneś zobaczyć obrazy dodatkowych obrazów sznurka pomiędzy zewnętrznymi sznurkami. Spróbuj tak ustawić łączący koralik, na który patrzysz, aby dodatkowe obrazy sznurka wyglądały najbardziej równolegle.
3. Skup się na tym środkowym obrazie sznurka, który jest zbieżnym obrazem sznurków po bokach. Spróbuj spojrzeć na każdy z koralików na tym obrazie. Jeżeli użyłeś kolorowych koralików, innych po każdej ze stron, twój mózg będzie musiał wybrać jedno dominujące oko co spowoduje, że zobaczysz obraz widziany przez to oko.
4. Jeżeli widzisz, że jedno oko jest dominujące i brakuje obrazu ze słabszego oka, spróbuj delikatnie zmienić położenie wzroku w prawo lub lewo aby z powrotem zobaczyć brakujący obraz koralika. Znowu wykonaj zbieżność sznurków.

1. Ustaw sznurki w ten sam sposób jak w ćw. Z5, ale tym razem przytrzymaj ich koniec około 30 cm przed sobą, na wysokości brody.
2. Przesuń łączący koralik od ręki trzymającej sznurek o kolejne 30 cm. Spójrz daleko w dal na jakiś obiekt (podobnie jak przy dywergencji). Powinieneś zobaczyć podwójny obraz łączącego koralika i sznurków. Dalej od łączącego koralika powinieneś więc widzieć 4 sznurki odchodzące w dal, a na ich końcu 2 zestawy końcowych koralików.
3. Sprawdź jak daleko potrafisz skanować taką sieć, im dalej tym jest trudniej, ponieważ sznurki zbliżają się do siebie. Popatrz na każdy z koralików próbując go zobaczyć ostro, możesz zmieniać rodzaj skanowania, ze sznurka na sznurek, co drugi koralik itp.

1. Stań prosto w lekkim rozkroku tak, aby stopy były rozstawione mniej więcej na szerokość ramion i wyciągnij ręce na boki na wysokości barków.
2. Odwracaj głowę zawsze w kierunku przeciwnym do odchylonego oka. Jeśli więc, na przykład, twoje lewe oko zwrócone jest do wewnątrz lub prawe oko na zewnątrz, odwróć głowę w lewo i w czasie, gdy poruszasz głową i tułowiem, patrz na swoją lewą rękę.
3. Skłoń tułów w prawo, przy czym lewa ręka unosi się do góry, w kierunku sufitu, a prawa przybliża się do podłogi.
4. Wyprostuj się do pozycji wyjściowej i pochyl tułów w lewą stronę, przy czym prawa ręka unosi się do góry, a lewa opuszcza się. Zrób to 6-8 razy.
5. Teraz zmień strony i powtórz ćwiczenie, patrząc tym razem na prawą rękę.
6. Jeśli twoje prawe oko zwrócone jest do wewnątrz lub lewe oko na zewnątrz, wykonuj to ćwiczenie w sposób opisany powyżej, lecz zacznij od obrócenia głowy w kierunku prawej ręki.

To ćwiczenie zalecone zostało przez Janet Goodrich i jak sama nazwa wskazuje, w ćwiczeniu przesuwa się dowolny przedmiot do przodu i z powrotem, wykonując podobne ruchy jak muzyk, który gra na puzonie.

1. Do ćwiczenia możemy użyć dowolnego przedmiotu wielkości małej butelki. Najlepiej użyć do tego przedmiot, który ma dużo interesujących elementów, aby nasze oczy miały się na czym skupić.
2. Jeżeli mamy np. lewe oko zezujące do wewnątrz, zakrywamy ręką oko prawe i wykonujemy ruch przedmiotu od linii środkowej ciała, na zewnątrz w lewo. Jeżeli zezujemy na zewnątrz, ruch przedmiotu powinien zaczynać się również od zewnątrz i trwać aż do linii środkowej ciała.
3. Kiedy już wykonamy pierwszą fazę ruchu, to wracamy naszym przedmiotem do pozycji wejściowej i powtarzamy ten ruch od 5-20 razy. Możemy zmieniać szybkość i zakres ruchu.
4. Jeżeli problem jest z okiem prawym, to zakrywamy lewe oko i powtarzamy analogiczne czynności jak w pkt. 2/3.
5. Podczas ruchu skupiaj swój wzrok na różnych detalach przedmiotu, starając się je zobaczyć możliwie ostro.
6. Ruch przedmiotem najlepiej wykonywać przy użyciu sznurka, opisanego w ćwiczeniu K4, co pozwoli nam w pewnym momencie odsłonić zdrowe oko i sprawdzić, czy widzimy widmowy krzyż. Jeżeli tak będzie to super i nasze oczy są poprawnie zbieżne. Jeżeli nie, to z powrotem zamykamy zdrowe oko i ćwiczymy z okiem zezującym.